Strzeż się przed psychiatrami

Tekst ten kieruję do ofiar nadużyć psychiatrów oraz psychologów:

Przysięga hipokryty… Przede wszystkim zaszkodzić

Na poprzedniej stronie tego bloga opisałem psychiatrów i ich postępowanie. Tak, jak każda osoba w tym kraju, która stała się ofiarą psychiatrycznych kłamstw, czuję się zagrożony postępowaniem tej skorumpowanej mafii. Każdego można szybko „uciszyć” np. „paranoją”… Uważam, że ci psychiatrzy nie tylko nie mają pojęcia na temat ludzkiej psychiki, ale również nie wiedzą, czym jest życie. Są to ludzie ze skłonnością do oceniania innych według własnych ograniczonych kryteriów myślowych…

Należy więc stwierdzić jednoznacznie i kategorycznie, że takie działania są niemoralne, złe, a zważywszy na funkcję, do jakiej je wyznaczono - szkodliwe. Nie można nikogo zwolnić z odpowiedzialności moralnej. Każdy musi ponosić odpowiedzialność za swoje czyny. Nie ważne wydaję się być w tym przypadku „przyzwolenie” sądów na np. łamanie tajemnicy lekarskiej i - jak pokazuje praktyka -  nieprawdziwe i stronnicze opinie psychiatryczne. Jeśli psychiatrzy nie widzą w swoim postępowaniu niczego niemoralnego (będąc niby „lekarzami”), to być może są pozbawieni uczuć wyższych, lub - co gorsza - rozumu. Jestem pewien, że to, co robią, działa z całą pewnością na szkodę ludzi, a więc nie może być mowy o „leczeniu”, cokolwiek to słowo miałoby oznaczać. Nie może tu też być mowy o jakiejkolwiek „pomocy”. Co więcej: w tak zwanym lecznictwie psychiatrycznym słowo „leczenie” kojarzy mi się wyłącznie z działaniem na szkodę samego „leczonego”.

Weźmy na przykład ojca znęcającego się nad dzieckiem, czego skutkiem jest u niego złe zachowanie w stosunku do ojca - młody człowiek wpada w sidła psychiatryczne. Psychiatrzy stwierdzają, że coś z nim jest nie tak. Sąd nakazuje jego leczenie. Tajemnica znęcania się tegoż ojca nad dzieckiem pozostaje nie odkryta. Co psychiatrzy (psycholodzy) robią podczas „leczenia” takiego młodego człowieka? Następuje zwykłe wypaczanie! Dziecko zostaje min. przystosowywane do życia w rodzinie, następuje niwelowanie jego „nieadekwatnych” („złych”) uczuć i zachowań w stosunku do ojca... Zostaje naznaczane różnorakimi „diagnozami”, zaczynając od badań jego inteligencji, a kończąc na stanie psychicznym, co jest później wykorzystywane przez „tatusia” do późniejszego umieszczania w zakładach psychiatrycznych takiego człowieka! I najsmutniejsze jest to, że wszystko w celu „ochrony jego zdrowia” i „dla jego dobra”. W tym przypadku nie dość, że ofiara zostaje niezrozumiana to w dodatku pozbawia się ją możliwości dochodzenia swoich praw.

Uważajcie na psychiatrów

Psychiatria i idące za nią przyzwolenie prawne stanowi współczesną metodę uciszania, terroru i łamania praw człowieka do wolności. Konsekwencje są opłakane. Często jest tak, że ofiary psychiatrii są niezrozumiane gdyż następuje efekt stygmatyzacji takiego samo zamykającego się koła niezrozumienia, lekceważenia osób, które noszą na sobie piętno etykiet „diagnoz” psychiatrycznych.

Po co kłamać skoro i tak nam nie uwierzą

Takich osób tak naprawdę jest bardzo dużo. Walka takiej, zazwyczaj osamotnionej osoby, uwikłanej w ciąg niezrozumienia, nie przynosi rezultatów. W pewnym momencie takie osoby się poddają. Wtedy jest już za późno. Psychiatrzy widząc, jak ktoś próbuje walczyć z ich oszczerstwami (często już poza murami zakładów psychiatrycznych), natychmiast kwitują takie zachowania jako „paranoję” lub inne diagnozy, zgodnie z... zapotrzebowaniem, pogłębiając tym samym problemy środowiskowe ofiar tychże psychiatrycznych „diagnoz”...

Testy psychologiczne na inteligencję

Jeśli jesteście już osobami dorosłymi pod żadnym pozorem nie zgadzajcie się na takie testy. Nie pomogą wam! Natomiast, jeśli jesteście rodzicami - nie zgadzajcie się na takie testy dla swoich dzieci. Zaszkodzicie im bardziej, niż to wszystko warte. Znam ludzi, który będąc dziećmi dostali na swoje nieszczęście takie badania, uwierzyli ze są gorsi i dziś jako dorośli nie żyją tak, jakby mogli, bo nie są świadomi tego, że stać ich na dużo więcej.

Do rozwiązania takich testów nikt was nie zmusi. Oczywiście mogą was szantażować (bo tak to należy nazywać po imieniu), dawać różne ultimatum, manipulować. Jednak wy macie swój rozum – postawcie na swoim i nie wdawajcie się w dyskusję z manipulantami – psychiatrami. Wasze życie - wasza sprawa! Wasze prywatne sprawy też niech pozostaną wasze. Nie musicie się z nich ani tłumaczyć, ani zwierzać. Tym bardziej, że to później jest wykorzystywane przeciwko wam w tak zwanej dokumentacji psychiatrycznej. Poza tym w niczym wam nie pomoże zwierzanie się psychiatrom i więcej -, jedynie na przyszłość ktoś postronny, chcący was wykorzystać np. w sprawach spadkowych, może wykorzystać wasz kwitek: „leczony psychiatrycznie”... I na przykład... ubezwłasnowolnić. Komuś wydaje się może, że do tego trzeba wiele zabiegów i starań, lecz tak naprawdę, jak pokazuje rzeczywistość – potrzeba naprawdę niewiele. I jeśli ten koszmar się zacznie, nie ma z niego żadnego wyjścia, oprócz wyboru obrony swoich praw…

Będąc zamkniętym w psychiatrycznym więzieniu wbrew własnej woli…

Przede wszystkim nie zaprzeczajcie im. Niech mówią, co chcą. Cokolwiek by mówili - nie dajcie się sprowokować! Nie wchodźcie w dyskusję. Trzeba mieć świadomość, że wszystko zostanie wykorzystane przeciwko wam. Zachowajcie pełen spokój i opanowanie. Prędzej czy później znajdą „wrażliwy punkt”, ale wy musicie wiedzieć, że wszystko to jest prowokacją… Bądźcie mądrzejsi...

Nie współpracujcie, nie ufajcie, udawajcie. Im mniej o was wiedzą prawdy, tym lepiej dla was. Kiedyś to wykorzystacie, gdy przyjdzie dobry moment. Trzeba pamiętać, że w psychiatrycznym więzieniu jesteście obserwowani.Jeśli nie ma kamer, to przez personel, nawet sprzątaczki, ale nawet niektórych pacjentów-donosicieli. Zapisywane może być wszystko, począwszy od tego, co jecie, a kończywszy na tym, ile czasu spędzacie w toalecie.

Jak szybciej wydostać się z więzienia psychiatrycznego…

Należy twierdzić, że na pewno nie jest się do końca „zdrowym” i wyrażać wolę lub cichą chęć pozostania w zakładzie psychiatrycznym. Pamiętajcie, że jeśli już was uwięziono nic tu na miejscu sami nie zdziałacie w swojej własnej sprawie.

Sami jesteśmy sobie winni

Bezprawne, bo łamiące prawa ludzi, więzienie bez winy, tzn. bez popełnienia przestępstwa w zakładach psychiatrycznych.

W tym problem, że np. niewolnictwo było za przyzwoleniem innych (białych). Ci ludzie musieli czekać na inną rzeczywistość, wiedzieli, że nie są „gorsi”. To samo dotyczy Żydów za panowania Hitlera. Natomiast sprawa więźniów psychiatrycznych ma się nieco inaczej, bo wypaczone zostaje samo sedno uwięzienia ich, ponieważ robi się to... „dla ich dobra” i „chroni się ich zdrowie psychiczne”. Analogicznie to tak jakby Żydów mordowało się „dla ich dobra”.

To porównanie niestety nie jest przesadzone, tylko większość ludzi nie chce wiedzieć lub nie wie, na czym polega problem, jeśli chodzi o psychiatrię. Nie ma w tym żadnej różnicy. Sytuacja osób będących więźniami zakładów psychiatrycznych nie różni się niczym od niewolnictwa. Jeśli ktoś przebywa za kratami – staje się więźniem. Jeśli nie może decydować o sobie na przykład na skutek ubezwłasnowolnienia, staje się niewolnikiem. Dostając się na taki zakład przestaje się być osobą, a staje się „przypadkiem”, „rzeczą”. Stajesz się „gorszy”. „Pacjent dzwoni, czy się bawi?” – Słyszy osoba, która po kilku godzinach proszenia o możliwość skorzystania z telefonu, próbuje wykręcić numer.

Albo następny, ewidentnie ograniczony umysłowo rzecznik praw pacjenta w pewnym programie, który publicznie uparcie twierdził z pełnym przekonaniem, że w zakładach psychiatrycznych nie ma przecież ludzi zdrowych, a jedynie chorzy, wymagający „opieki” i należy ograniczać ich możliwość wychodzenia na przepustki „dla ich dobra”…

„Stereotypy” i inne… wyznaczane nam przez psychiatrów „normy”, do których musimy się dostosować.

Prawdopodobnie oglądaliście „Lot nad kukułczym gniazdem”- opowiada on historię o tym, jak może w pewnych wypadkach wyglądać pobyt w zakładzie psychiatrycznym. Natknąłem się ostatnio w internecie na artykuł, że film ten nie pokazuje rzeczywistości psychiatrii! Że tylko gruntuje on nasze „stereotypy” na temat zakładów psychiatrycznych i niepotrzebnie nas uprzedza do lecznictwa psychiatrycznego!

A może to zwykła psychiatryczno-psychologiczna manipulacja, mająca na celu zwiększenie ich zarobków poprzez zwiększenie ilości dobrowolnych (przynajmniej na początku) pacjentów, zgłaszających się do placówek psychiatrycznych?

Film ten ujawnia wciąż aktualne pułapki psychiatrii i jak pokazują ostatnie wydarzenia w Polsce tragiczne w skutkach. Widać również jak środowiska psychiatryczne szybko próbują uciszać takie sprawy, bagatelizując je i manipulując mediami. Ofiary uwięzione wbrew własnej woli za kratami więzień psychiatrycznych przeżywają prawdziwe piekło, piekło na ziemi!

Przykład to ostatnio Kocobrowo. Relacje osób będących więźniami tego zakładu

Przecież nie generalizujmy

Nie może być tak, że wszyscy chcą źle, a wszyscy psychiatrzy są źli… Oczywiście, że nie. Problem leży w samej psychiatrii, problem leży w prawie oraz interpretacjach prawnych i łączeniu z tym bagna psychiatrycznych dowolności postępowań i interpretacji. A te zależą po prostu od widzi misie danego psychiatry, a nie naukowych przesłanek, notabene, same decyzje, co ma zostać uznane za chorobę, a co nie, są wynikiem głosowań, a nie naukowych przesłanek, czy dowodów potwierdzających rzekomą „chorobę”.

Tak na przykład działo się podczas uznania za „jednostkę chorobową” homoseksualizmu, który dziś za chorobę uznawany nie jest. Wyobraźmy sobie teraz sytuację, że byliśmy zamknięci w zakładzie psychiatrycznym i „leczeni” z powodu czegoś, co już nie jest „chorobą”

Tak dzieję się bardzo często. Jesteśmy „chorzy”, jeśli mówimy o rzeczach, które nie mieszczą się w głowie danemu psychiatrze. To, na jakiego trafimy może mieć znaczenie, ponieważ w psychiatrii jest standardem to, że każdy psychiatra, do jakiego pójdziecie, wystawi wam inną diagnozę. Niektóre będą wręcz zaprzeczeniem poprzednich.  Nie może być przecież tak, że jesteśmy „chorzy” i „zdrowi” równocześnie. Albo ktoś jest chory albo nie!

Załóżmy, że w środowiskach psychiatrycznych jest 30% psychiatrów, którym nie podobają się działania wbrew woli ludzi i inne nadużycia wynikające z nadinterpretacji faktów. Reszta to osoby, które po prostu nie liczą się z ludźmi. Lub są zwyczajnie uprzedzeni do ludzi zamykanych w zakładach psychiatrycznych, więc ich po prostu nie rozumieją. To w połączeniu z rutyną postępowań, czy po prostu zwykłą niechęcią. Jeśli teraz będziemy chcieli liczyć na dobre intencje i zgadywać, kto jaki jest, będąc ludźmi w tym momencie de facto pozbawionymi praw, bo zdani na łaskę i niełaskę jakiegoś psychiatry, to mówiąc delikatnie - nie jest dobrze. Zwrócimy uwagę, że w przypadku np. dentysty zawsze możemy wyjść i się pożegnać, natomiast w przypadku psychiatry - już nie zawsze… Osoby pozbawione praw w skutek „diagnoz” nie mogą już o tym same decydować.

Manipulacja jak się przed nimi bronić?

Przede wszystkim trzeba zrozumieć, na czym polega, czym jest i jak działa.

„Manipulacja (łac. manipulatio - manewr, fortel, podstęp) - w psychologii oraz socjologii to celowo inspirowana interakcja społeczna mająca na celu oszukanie osoby lub grupy ludzi, aby skłonić je do działania sprzecznego z ich dobrem. Zazwyczaj osoba lub grupa poddana manipulacji nie jest świadoma środków, przy użyciu których wywierany jest wpływ.”

„Manipulacja jest formą zamierzonego i intencjonalnego wywierania wpływu na osobę lub grupę w taki sposób, by realizowała działania zaspakajające potrzeby manipulatora. Manipulować można treścią i sposobem przekazywania informacji.

Jeśli stwierdzisz, że reagujesz emocjonalnie na jakąś kwestię, to jesteś podatny na wpływ.”

Jedną z nich jest reguła wzajemności. Psychiatra lub psycholog często pozornie doprowadza nas w trakcie rozmowy do swoistej chęci szczerej współpracy, opartej na pozornym zaufaniu. Odbywa się to na zasadzie: „Ja robię to dla ciebie - ty zrób coś dla mnie, bądź lojalny w stosunku do mnie, bądź szczery”. Często jest to poprzedzone jakimiś postępowaniem w stosunku do nas. Jednak różni się to od przyjaźni, co często ludzie mylą dając się „schwytać” w sidła manipulacji.

Przede wszystkim jest to zamierzone, wyuczone działanie, a nie spontaniczne postępowanie, które podyktowała szczera chęć rozmowy czy pomocy. Poza tym, to „partnerstwo” ma „granice” podyktowane celem psychiatry, którym jest to, że prędzej czy później będziemy musieli się do niego dostosować i mu ulec. I może to być przykra niespodzianka. Można by zerknąć w notatki psychiatry, co nie jest możliwe – i tu też czar pryska.

Jest oprócz tego szereg negatywnych manipulacji opartych na racjonalizacji, że tak będzie dla nas lepiej, albo że nie mamy innego wyjścia, bo coś… Nawet w takim przypadku objaśnione zostaje nam często, co będzie skutkiem naszych decyzji…

Oczywiście nie sposób opisywać wszystkich metod, więc podaję linki do ciekawszych stron i książek;

1) Manipulacje  - Natura manipulacji, techniki, sposoby ataku i obrony

2) Obrona przed manipulacją poprzez zrozumienie technik manipulacji
3) Robert  Cialdini  -  Wywieranie  wpływu na ludzi.  Teoria i praktyka, (napisz - udostępnię)

Wymogi i standardy – wymyślane na bieżąco

Poziom inteligencji, zachowanie, osobowość. Czy nie wydaje się wam, że już prawie wszystko jest pod kontrolą? Mieści się w tabelach zgodności i wykresach. Zatracając indywidualizm dajemy się zmierzyć i zamknąć w diagramach. Jeśli wykroczymy poza te „normy” nagle możemy być „chorzy”...

Jednak te „normy” są coraz „płytsze”. Widać, że psychiatrom to nie przeszkadza, gdyż tu chodzi przecież o nowych pacjentów i pieniądze! A krąg się wciąż zawęża. Jednostek "chorobowych" wciąż przybywa. Powoli zaczyna brakować miejsca na indywidualizm, na własne myślenie, poglądy, w końcu na wolność...

Na koniec

To, co tu pisze nie jest bynajmniej moim wymysłem, ale wiedzą popartą swoimi własnymi doświadczeniami. Ostrzegam, ponieważ niszczenie ludzi przez psychiatrię stało się dziś normą. Liczą się tu wyłącznie pieniądze napływające ze zbytu trucizn – „leków” psychotropowych. Apeluje do rodziców dzieci, aby nie poddawali się psychiatryczno – psychologicznej propagandzie, która nawołuje do niezwłocznego leczenia różnorakich zespołów w tym ADHD, działając tak naprawdę na szkodę „naznaczanych” dzieci, poważnie im szkodząc, oraz ograniczając ich prawidłowy rozwój. Zachęcam również wszystkich do opisywania swoich doświadczeń, gdyż wtedy zaczynają dopiero napływać informacje zwrotne do opinii publicznej.

Psychiatrzy, których postępowanie zostało opisane, dalej jak gdyby nigdy nic, biorą za to pieniądze, wystawiają tak zwane „diagnozy” i „leczą” niczego nie świadomych ludzi. Czy tak powinno to wyglądać i czy to jest sprawiedliwość!?

Następna strona:

poprzednia strona: